کتاب اندیشه سهروردی

شهاب‌الدین یحیی‌بن حبش‌بن امیرک سهروردی در 549 ه.ق در قریۀ سهرورد، نزدیک زنجان، متولد شد. سهرورد، روستایی است که در قدیم مسکن کشاورزان دانشمند بود و سکنۀ آن روستا یه علم و دانش علاقه داشتند و با اینکه زراعت می‌کردند، فرزندان خود را به مکتب می‌فرستادند تا درس بخوانند.
شهاب‌الدین بعد از اینکه خواندن و نوشتن آموخت، پدرش او را به مراغه (که آن موقع از شهرهای بزرگ بود و چند سال بعد از آن تاریخ، خواجه نصیرالدین طوسی زیج معروف مراغه را به دستور هلاکوخان در آن ساخت) فرستاد.
شهاب‌الدین سهروردی مقدمات علوم را در مراغه، نزد مجدالدین جیلی، فراگرفت و پس از آن، عازم اصفهان شد. در آن زمان، در اصفهان دانشمندی به نام ظهیرالدین قاری تدریس می‌کرد. شهاب‌الدین سهروردی همۀ علوم آن زمان را نزد وی فراگرفت و در شانزده سالگی از تحصیل علم و تلمذ نزد استادان بی‌نیاز شد. شهاب‌الدین سهروردی ضمن تحصیل چنین استنباط کرده بود که موجودات دنیا از نور به وجود آمده‌اند و انوار به یکدیگر می‌تابند، و آن تابش متقابل را اشراق خواند و به همین دلیل، لقب «شیخ اشراق» را یافت.