زبان تصویر

کتاب «زبان تصویر» و ارتباط بصري چه به لحاظ آشتي دادن انسان با خويش و چه براي موجوديت يکپارچه بخشيدن به او از مهم‌ترين وسايل ارتباطي است چرا که انسان قادر است موثرتر از هر وسيله ارتباطي ديگر با اين زبان دانش خود را گسترش دهد و تجربياتش را در شکلي قابل مشاهده مستند سازد؛ ضمن اينکه ارتباط بصري که يک ارتباط جهاني و بين‌المللي نيز هست، محدوديت‌هاي تحميل شده زبان و دستور زبان را ندارد و براي همه قابل فهم است. در اين ميان مي‌توان هنرهاي تجمسي را تجليات عالي زبان بصري دانست و براي شکل بخشيدن اين زبان در زندگي با اشاره به تصاوير تجمسي و هنرهاي از اين دست آن را توسعه داد. اين اثر سعي دارد در سه فصل با عناويني چون سازماندهي تجمسي، بازنمايي تصويري و به سوي يک پيکرنگاري پويا درکنار واژه‌نامه ايتاليايي-فارسي مورد نياز در کتاب به بسط اين موضوع بپردازد.
کتاب حاضر که توسط هنرمند جوانی نوشته شده، شهادتی است بر اینکه نسل سومی پا به عرصه وجود گذاشته، و مشتاقانه در تکاپوی حفظ تداوم و تقویت سنت جدیدی است که در جریان این سده رشد یافته است؛ یا آن‌طور که جئورگی کپس می‌گوید: «خواهان تدوین خواسته‌ای پیشین با عباراتی مشخص و در سطح اجتماعی به مراتب گسترده‌تر است».
در هنجار سده نوزدهم، اینکه نسل‌های جوان‌تر آگاهانه کار گذشتگان را تداوم بخشند مفهوم نداشت و این که چنین می‌کنند کاری است نو؛ یعنی ما در يك دوره انسجام به سر می‌بریم.
در میان مردم – نه لزوماً در میان آنها که بر مردم حکومت می‌کنند و اداره امور را در دست دارند هنوز جای آموزش هنری و همچنین عاطفی مناسب دوران ما، خالی است. این دو با فاصله‌ای چشمگیر پدید آمدند. شیوه‌های پیشرفته تفكر و زمینه عاطفی لازم که نتوانسته است با این شیوه‌ها همگام شود، از هم دور افتاده‌اند. حرف اساسی این دوره، به طور فزاینده‌ای، آرزوی تداوم است. «هر روز چیزی نو» میراث شتاب‌های فاجعه‌آمیز سده گذشته است که هنوز به شکل‌های گوناگون به حیات خویش ادامه می‌دهد. تداوم به مفهوم بی‌تحرکی و کهنه‌پرستی نیست، بلکه به معنی پیشرفت است. هر دوره‌ای مثل يك جسم زنده، روز به روز تغییر می‌کند. گوتيك، رنسانس، باروك، در تمام مراحل خویش به رشدشان ادامه می‌دهند؛ اما این تغییرات باید ریشه‌هایی غیر از ملاحظات مادی‌گرایانه صرف داشته باشند؛ باید از مبدأهای دیگری برویند: قلمرو قرون وسطایی خدا، استبداد سده شانزدهم، اعتقاد سیاسی و یا حتی مکتب هنری.
«هر روز چیزی نو» از ناتوانی همراه با بی‌اعتقادی و همچنین شتابی دائم در برانگیختن بدترین غریزه‌های مردم، پرده برمی‌دارد. معنی‌اش تغییر برای تغییر است. تغییر برای منافع شخصی است. معنی‌اش به ابتذال کشیدن سلیقه است. امروزه، سلیقه مردم، اساساً از تبلیغات و اشیای مصرفی شکل می‌گیرد. از اینها می‌شود آموزش بافت یا به ابتذال کشیده شد. مدیران هنری صنایع و مؤسسات تبلیغاتی و مدیران فروشگاه‌های بزرگ و دراگ استورها، که با تحمیل طرح‌هایی مبتذل به هنرمندان، مطابق پندارهایی که خودشان از سلیقه مردم دارند کار سانسورچی‌ها را می‌کنند، در این رابطه مسئولند. اینها همه مشتاقند زنجیر مونتاژ را هر چه سریع‌تر به راه اندازند و مثل نگهبانی سلیقه مردم را بدتر از آنچه دیگر ممکن نیست ارزیابی می‌کنند. برای آنها، این مفهوم که مسئولیت آموزشی دارند، حتی وجود هم ندارد.
کسی که هنوز باور دارد هنر، هنر مدرن، باید نوعی تجمل صرف و یا چیزی بسیار بعید، جدا از زندگی واقعی و نه در خور احترام يك «مردعمل» ارزیابی شود، بهتر است به این کتاب دست نزند.