قدرت پنهان تک گویی

درام‌نویسی درواقع هنر دیالوگ و گفت‌وگوست. تصور درام بدون گفت‌وگو و مکالمه تقریباً غیرممکن است، چون در درام بار اصلی پیشرفت طرح، روایت و شخصیت‌پردازی بر دوش گفت‌وگوست. اما بیشتر درام‌نویسان در آثار خود از مونولوگ و گفتار تک‌نفره نیز استفاده کرده‌اند. مونولوگ در تاریخ درام‌نویسی، از یونان باستان تا امروز، به‌ گونه‌های مختلف به‌کار رفته و فراز و فرود متفاوتی داشته است.
در طول تاریخ درام‌نویسی، مونولوگ به‌عنوان یک تمهید نمایشی همواره مورد توجه درام‌نویسان بوده و هریک به فراخور ذوق و توانایی خود کیفیت هنری خاصی به آن بخشیده و بر غنایش افزوده‌اند. نقطة اوج و دوران طلایی مونولوگ در تاریخ درام‌نویسی را می‌توان دورة شکسپیر دانست. شکسپیر در نمایشنامه‌های خود به‌وفور از مونولوگ استفاده می‌کند و با رویکرد ویژه و منحصربه‌فردی که به این تمهید نمایشی دارد، کیفیت ویژه‌ای به آن می‌بخشد و کارکردهای آن را نیز گسترش می‌دهد. در قرن بیستم و درام‌نویسی مدرن نیز نویسندگانی چون یوجین اونیل، برتولت برشت، ساموئل بکت، اوژن یونسکو و هارولد پینتر با بهره‌گیری خلاقانه از مونولوگ، حیاتی دوباره به آن می‌بخشند. در اواخر قرن بیستم نیز تئاتر تجربی با گسترش کارکردهای مونولوگ مفهوم تازه‌ای به آن می‌بخشد.
در این‌ کتاب با نگاهی به جایگاه، تقسیم‌بندی‌ها و تعاریف این نوع گفتار دراماتیک، به فراز و فرود آن در تاریخ درام‌نویسی نیز پرداخته می‌شود. در بخش پایانی کتاب هم ترجمۀ فارسی چند مونودرام شاخص از جمله «شبی در نوامبر»، نوشتۀ مری جونز، ارائه شده است.